Barbie, de modepop die inmiddels al decennia geleden uitgroeide tot een wereldwijd icoon, belichaamt alle toekomstdromen van generaties jonge meisjes. Voor het eerst in 64 jaar komt de iconische Barbiepop tot leven als ster van de live-actiefilm 'Barbie: The Movie', geregisseerd door Greta Gerwig en met Margot Robbie in de hoofdrol. De film heeft niet alleen een humoristisch en nostalgisch karakter, ook stipt het onderwerpen aan als anxiety en depressie. Achter de fantastische set en het verbluffende acteerwerk van de sterren, schuilt een existentiële betekenis, wat ieder na het kijken van de film nog even stil doet staan. Het einde van de film is er een die je nooit verwacht had vóór je de bioscoop binnenging, de onverwachte wending is er een die ons allen een spiegel voorhoudt.
De contrasterende realiteit tussen het idyllische Barbieland en de 'echte' wereld was in het begin van de film erg vermakelijk. De verschillende Barbies en Kens leven zonder organisch materiaal, geen vloeistoffen, en, natuurlijk, geen geslachtsdelen. Er is geen sprake van angst of gevoelens van wanhoop. Elke dag is een feest, en iedereen is uitgenodigd. De hoofdrol, 'stereotiepe Barbie', gaat er dan ook vanuit dat zij de échte wereld ook hebben ontdaan van alle negatieve emoties en gedachten. Meisjes en vrouwen kunnen alles en machtsverhoudingen zijn weggenomen, allemaal door Barbie. Wanneer Barbie onaangename gedachtes krijgt over de dood en niet meer op haar tenen door Barbieland loopt, maar platvoeten krijgt, beseft Barbie dat er iets flink mis is. Om dit op te lossen, moet ze naar de 'echte' wereld. Daar komt ze erachter dat de 'echte' wereld helemaal niet zo fantastisch en gelukkig is als dat ze dacht. Barbie voelt voor het eerst onaangename emoties, maar ervaart dit tegelijkertijd als iets moois. Wel doorgaat ze een serieuze existentiële crisis, niets blijkt zoals ze dacht.
In de echte wereld hebben alle mannen de banen die de Barbies normaal bezitten, tot grote schrik van Barbie. Ken daarentegen, die Barbie vergezelt tijdens haar trip naar de wereld zoals wij 'm kennen, ontdekt deze wereld op een hele andere manier en gaat met het idee van een eigen patriarchaat terug naar Barbieland, om daar alle Barbies en Kens te vertellen over dit nieuws. Zo blijkt Barbieland en de 'echte' wereld toch minder verschillend dan we in eerste instantie dachten. Op beide plekken is sprake van ongelijke kansen en machtsverhoudingen. De Barbies behandelden Kens als tweederangsburgers, meer als accessoires zonder eigen autonomie.
Door alle nieuwe opvattingen en inzichten die Barbie tijdens haar reis heeft gemaakt, komt ze terecht in een existentiële depressie. Ze weet niet meer wat haar plaats is in de wereld. Ze beseft dat haar begrip van gender niet zo goed is als ze dacht en vind inderdaad dat er dingen moeten veranderen, in de 'echte' wereld én in Barbieland. Wanneer de rust is wedergekeerd in Barbieland, de Kens zich van hun idee van patriarchaat hebben ontdaan, en de Barbies de Kens ook de kans geven een eigen baan, huis en leven te vormen, blijft 'stereotype Barbie' hangen in haar existentiële gedachten. Ze is niet langer de perfecte, optimistische Stereotiepe Barbie, die ze hiervoor was. Haar nieuwe inzichten zorgen ervoor dat ze niet meer thuishoort op de plek die ze altijd gekend heeft.
Dan verschijnt de mysterieuze vrouw, die ze eerder in de film op het hoofdkantoor van Mattel ontmoette, in Barbieland en nodigt Barbie uit voor een wandeling. Ze zwaaien Barbieland uit en komen terecht in een soort witte leegte, waar Barbie onderweg lijkt te zijn naar een nieuwe levensfase. De mysterieuze vrouw blijkt de bedenker van Barbie te zijn, Ruth Handler. Ze geeft Barbie een keuze: teruggaan naar het eendimensionale leven in Barbieland of vertrekken naar de 'echte' wereld en de chaos ervan omarmen. Ze ziet een leven voor zich, ze ziet jonge meisjes, hardwerkende vrouwen, verdriet en pijn, maar ook moeders en een leven vol liefde. Een traan rolt over haar wang. Dit is wat ze wil: leven.
Het bestaan in Barbieland is daar geëindigd voor Barbie. Toch eindigt de film nog niet, aangezien Barbies leven in de 'echte' wereld pas net begonnen is. We zien een glimp in haar leven als vrouw. Barbie wordt afgezet door haar nieuwe menselijke familie, de moeder en dochter die zij ontmoette in de 'echte' wereld, waarmee ze Barbieland gered heeft. Ze stapt uit en loopt een gebouw in. Bij de balie zegt ze: 'Ik ben hier voor mijn gynaecoloog'.
Toch heeft deze eindregel meer betekenis dan het misschien lijkt. We kunnen met deze zin aannemen dat Barbie, nu Barbara, menselijke organen heeft, die ze voorheen niet had. Ze moet vanaf nu leren leven met de kenmerken van de menselijke-vrouw, met alle tegenslagen en gevoelens van dien. Toch is het niet per se nodig om geslachtsorganen te bezitten om vrouw te kunnen zijn, of moeder. Gerwig wil eerder laten zien dat het leven en moederschap net zo ingewikkeld kan zijn als de voortplantingsorganen van de mens. Die complexiteit van de mens is een bron van schoonheid. Precies die complexe schoonheid is hetgeen waar Barbie zo naar verlangde, die ze nu eindelijk kan omarmen. De eerste stap om die complexiteit van menselijkheid te omarmen doet ze op een plek als geen ander, het kantoor van de gynaecoloog. Zo eindigt de film met Barbie als icoon van onze toekomstdromen, maar tegelijkertijd ook als spiegel van de menselijke realiteit. Barbies enthousiasme rondom de chaotische realiteit van het vrouw-zijn, geeft ons de mogelijkheid om zelf stil te staan bij onze eigen vrouwelijkheid, en te zien hoe ver we al zijn gekomen.
